Er zit een monster in mijn hoofd!

Inleiding

Er zit een monster in mijn hoofd. Mijn partner wil dingen met me bespreken, ik zie dat als een verwijt. Ik bouw dan stress op. Steeds wanneer ik een beetje gestrest raak door de door mij gepercipieerde verwijten, roert het monster zijn staart. En wat er dan uitkomt is niet fraai. Ik mep verbaal om me heen en schroom niet om alles wat ik me maar kan herinneren uit het recente verleden tegen haar te gebruiken.

“Ja want toen en toen had je ook al …..! Je moet eens ophouden met steeds maar weer met dezelfde verwijten te komen! Wanneer begrijp je nou eens dat …!” En ik  ga maar door…

Ik kwel mijn lieve partner ermee, die dit helemaal niet heeft zien aankomen. Immers zij wilde alleen iets bespreekbaar maken? Zij schrikt van mijn reactie. Zij ervaart mij reactie op dat moment als onprettig, dus gaat zich ook “verweren” tegen mijn -in haar ogen onterechte- reactie. En onze monsters beginnen het gevecht waar alleen maar verliezers uitkomen…

Wat ik op zo’n moment totaal niet kan zien, is dat ik me mee laat slepen in een gedachtentrein gevoed door ervaringen en herinneringen die ik niet prettig vind. Het gevoel wat me dat geeft, wil ik dan op dat moment oplossen. En kies dan de verkeerde uitgang. Ik vermoed dat er onder de lezers wel meer mensen zijn die dit herkennen. Ik probeer in het onderstaande verhaal deze situatie eens uiteen te rafelen vanuit de drie principes.

Het begin

Het begint bij het feit dat ik me laat verleiden tot stressverhoging bij mezelf, door de ervaring die ik op dat moment heb, de betekenis die ik daar aan geef. Dat betekent dat ik op het moment dat het gebeurt stilzwijgend al stress aan het opbouwen ben, maar daar nog niets van laat merken.

Ik ben bijvoorbeeld in een goed humeur deze ochtend (Tsja, dat gebeurt wel eens…) en mijn partner helemaal niet. Zij heeft behoefte aan even een steuntje in de rug, en wil even de dingen bij me kwijt, die haar dwarszitten. Dus zij begint aan een (zoals ervaren door mij) klaagzang over wat er allemaal niet goed gaat. In eerste instantie hoor ik dat nog welwillend aan, en zeg iets als: “Ach lieverd, dat valt allemaal wel mee…” (FOUT 1) Je neemt haar klachten niet serieus, ze krijgt niet het gevoel dat ze gehoord wordt.

Het vervolg

Dus wordt er een schepje bovenop gelegd, en wordt er een persoonlijke noot aan toegevoegd: “Dat kun je nu wel allemaal zeggen, maar toen heb jij/ had jij….” Nu begint het een beetje irritant te worden (FOUT 2), want je was de dag net zo lekker begonnen, en moet zij weer gaan zeuren over dat klusje wat nog steeds niet af is… o.i.d. En je hebt helemaal geen zin in een discussie, want je weet al waar die kan eindigen. Nee ik ga niet mee in dit verhaal, ik ga maar even mijn kop houden. (FOUT 3) Je gaat nu irritatie opbouwen (en dus stress, want je welbevinden gaat omlaag), waardoor je heldere denken verloren gaat (FOUT 4).

Dus je besluit om het deze keer maar eens vlot op te lossen (FOUT 5), door ongezouten jouw mening te geven, daar zal ze wel van terugschrikken (FOUT 6). Helaas ben je op dat moment al licht geïrriteerd, dus waarschijnlijk is jouw mening een stuk steviger geformuleerd dan je misschien wel bedoelde. Of erger nog, je haalt verbaal uit, en de ruzie is begonnen.

Realiseer je goed, die ruzie kost:

 TIJD + GEVOEL VAN ONBEHAGEN (=STRESS) + EEN SCHRAM IN JE RELATIE + NEGATIEVE HERINNERING=

EEN BOEL NARIGHEID

 Het lijkt dus verstandig om dit te voorkomen.

Hoe er mee om te gaan

De enige manier om dit te leren op te lossen, is jezelf realiseren dat je denken/gevoel een geweldig “early warning system” van je is.

Zodra je het gevoel krijgt dan je welbevinden omlaag gaat (zoals ik beschreef in die ochtend hiervoor) is het heel nuttig dat bij jou de alarmbellen af gaan. Dat vraagt van je dat je wat meer bewust kijkt naar je ervaring en je gevoel daarbij.

Dus om het eerdere voorbeeld te gebruiken: je stemming gaat omlaag omdat je ervaart dat je partner “zeurt”. Dat is alleen maar omdat dat wat ze zegt niet past bij jouw stemming van het moment, en je eigenlijk geen zin hebt om mee te gaan in dit “gezeur”.

Eigenlijk zou je trots kunnen zijn op het feit dat je partner even steun bij je komt halen, omdat zij/hij het even moeilijk heeft door haar/zijn gedachten/gevoel. Zij/hij heeft kennelijk vertrouwen in je…

Zeg dan alsjeblieft niet: “Het zijn maar je gedachten”!

Wees trots op het feit dat je partner naar je toekomt voor jouw steun, en op je rekent.

Realiseer je, dat je bij toegeven aan je irritatie, je de situatie alleen maar erger maakt dus dat is niet de uitgang die jij wilt kiezen.

Het beste is wat empathie te tonen door haar/hem een knuffel te geven, zodat de ander zich even gesteund voelt. Heel vaak voelt je partner zich dan zo gehoord/erkend/gekoesterd dat zij/hij de spinnenwebben in het hoofd zelf opruimt. Daarmee heb je een boel narigheid voorkomen.

Als dat niet genoeg is, kun je gewoon even (oordeelloos) luisteren naar de argumenten van je partner, en haar/hem teruggeven hoe jij daar tegenaan kijkt. Zoals zo vaak, zijn het je gedachten die je de meeste onzekerheid geven, en bijna nooit de feiten.

Je wint een smak tijd door bijvoorbeeld vijf minuten te besteden aan het luisteren naar je partner en samen te bekijken wat er nou aan de hand is. Dat is beter dan de tijd die verloren gaat met boos op elkaar te zijn.

Ik zeg altijd tegen mijn coachees: 99% van je negatieve gedachten/gevoelens zijn niet waar! Dat komt omdat ons systeem zo gebouwd is. Als ik nou maar mijn negatieve gedachten volg, kan me het minst overkomen.

Er is en heel klein deel van je negatieve gedachten die wél waar zijn (die 1 procent), en daar ga je niet over nadenken, dan neem je onmiddellijk actie! Dus wat doe je als je een negatieve gedachte/gevoel hebt en je denkt er over na? Doe er niets mee! Er komt steeds weer een nieuwe gedachte, en bekijk die of je die wél wilt “beleven”. Daar heb je absolute vrijheid in!

Dus: Gebruik dat “early warning system”!!!

Zodra je welbevinden daalt, gaan de alarmbellen aan: je hebt kennelijk een minder dan neutrale gedachte. Eigenlijk hoef je niet eens uit te zoeken wát je denkt, je gevoel is genoeg.

Als je leert om je daar steeds eerder van bewust te worden, heb je een goede kans om een boel NARIGHEID in je relatie te voorkomen.

Of ik dat altijd goed doe? Soms... Het monster bestaat echter nog steeds! Ik trap ook nog regelmatig in mijn eigen val. Het gaat echter wel structureel beter, en de conflicten zijn veel minder diep. Gewoon omdat ik een klein beetje beter op mezelf let. De winst die je daarmee boekt is aanzienlijk.