Rosmalen, oudejaarsavond 2021, 21:30 uur.

Ik was net uit mijn vrijdagavond coachingsessie van Heartfelt Presence gekomen en was net gaan zitten om aan te sluiten bij een potje D&D (Dungeons & Dragons) wat gedurende de kerstvakantie was geïntroduceerd door onze kinderen. Ik verheugde me op een uurtje of wat gezellig een (nogal nieuw) spel doen.

Ik was me net weer aan het verdiepen in "het verhaal" van het spel, toen mijn telefoon ging. Mijn echtgenote. Ze (mijn schoonzus en echtgenote) waren net 10-15 minuten eerder vertrokken om onze hond (Pip) en de hond van haar schoonzus (Lara) nog even uit te laten voor het vuurwerkgeweld losbarstte. Haar stem klonk bezorgd: "Lara is zoek!". Kennelijk was Lara geschrokken van geknal van vuurwerk van een lokale boerderij en had het op een lopen gezet. Het was alleen onduidelijk in welke richting. Lara is een Ridgeback op leeftijd (10 jaar), maar nog prima in staat om het op een lopen te zetten.

De gehele familie kwam in actie om haar te vinden (in het donker). Ik pakte mijn auto om om de grote plas heen te rijden en haar op te vangen als ze naar het noordwesten was gerend. De anderen zochten rondom het moeras en in zuidoostelijke richting. Mijn zoon was vanuit zuidoostelijke richting om de plas heen gelopen, en toen ik hem halverwege aan de overkant tegenkwam, zonder resultaat, werd het tijd om over andere scenario's na te denken.

Natuurlijk kwamen er allerlei doemscenario's te tevoorschijn: "Wat als we die hond niet terugvinden voor middernacht?" en "Als ze nu al schrikt van een paar knallen, wat gebeurt er dan wel niet als het straks hier "losgaat" met het oudejaarsvuurwerk?

Gelukkig realiseerde ik me dat een dergelijk denken me niets dan narigheid zou opleveren, dus ik hielp mezelf om na te denken over wat wél zou kunnen helpen. Zodra ik die gedachten had laten passeren, bedacht ik dat een plaatsing op social media misschien kon helpen. Dus ik plaatste midden in de polder een bericht op Facebook (FB) en WhatsApp (WA) op pagina's van groepen die een binding hadden met onze wijk. Vervolgens liep ik verder terug naar mijn auto om te overleggen met de anderen. Weer thuis aangekomen bleek dat er nog een deel  van de wijk niet echt bekeken was, dus ik vertrok samen met mijn bezorgde schoonzus om het vierde kwadrant te doorzoeken.

Ondertussen gebeurde er iets moois op Facebook en Whatsapp. De oproep werd opgepakt door diverse mensen die het bericht deelden met andere FB en WA groepen. Uiteindelijk is de oproep meer dan 80 keer gedeeld. Er kwamen zelfs mensen uit de wijk helpen zoeken. Zo lief!

Na iets van een half uur kreeg ik een WA bericht dat ik snel op de FB pagina van onze wijk moest kijken. Daar stond een bericht met foto's van Lara, die in paniek naar een klein dorpje 6 km verderop was gelopen en daar door een echtpaar liefdevol was opgevangen. Nu was het alleen nog een kwestie van het adres vinden om haar op te pikken. Met wat heen en weer geschuif met berichten, kreeg ik, zodra ik in de auto was, een telefoontje van de lieve mensen die Lara hadden opgevangen. Adres ingevoerd in de navigatie en 10 minuten later konden we Lara, verschrikt, maar oh zo blij dat ze haar baasje weer zag, oppikken.

Om half 12 waren we allemaal weer veilig thuis. De honden hebben het vuurwerk onder de tafel doorgebracht, verschrikt als ze waren.

Lieve mensen van Facebook en WhatsApp, dank voor jullie hulp!

De moraal van dit verhaal? Zodra je geconfronteerd wordt met een crisis, heeft het geen zin om mee te gaan met je paniekerige gedachten, maar probeer te bedenken wat wel zinvol lijkt. Zodra je leert om die paniekgedachten te laten voor wat ze zijn, nl. vluchtige gedachten die ook weer voorbij gaan, zal er weer rust in je geest komen waardoor je helderder kunt denken.

En dan komen de oplossingen vanzelf.

Rosmalen, Maren-Kessel en omgeving, dank voor jullie hulp.